d-dimer  دی دایمر

نتیجه طبیعی یا منفی D-dimer (سطح D-dimer زیر آستانه از پیش تعیین شده) به این معنی است که فرد مورد آزمایش در شرایط فیزیولوژیکی تشکیل لخته وجود ندارد. اکثر پزشکان متخصص معتقدند که D-dimer منفی برای افرادی که در معرض خطر ابتلا به ترومبوز در حد کم و متوسط هستند معتبر و مفید است.

نتیجه مثبت D-dimer ممکن است نشان دهنده وجود یک سطح غیر طبیعی از محصولات تخریب فیبرین باشد. که نشان می دهد تشکیل لخته خون (ترومبوز) و از هم پاشیدگی لخته ها در بدن ممکن است وجود داشته باشد، اما محل یا علت تشکیل لخته را مشخص نمی کند و می تواند به علت ترومبوآمبولی وریدی (VTE) یا انعقاد داخل عضلانی (DIC) باشد. به طور معمول، سطح D-dimer در DIC بسیار بالا است.

با این حال، D-dimer بالا همیشه نشان دهنده حضور لخته نیست، زیرا تعدادی از عوامل دیگر می تواند باعث افزایش سطح آن شوند. سطح بالینی ممکن است در شرایطی که فیبرین تشکیل و سپس شکسته شده، مانند عمل جراحی، تروما، عفونت، حمله قلبی، و برخی از سرطانها یا شرایطی که فیبرین به طور طبیعی حذف نشده، مانند بیماری کبد، دیده شود. بنابراین، D-dimer به طور معمول برای رد کردن VTE در بیماران بستری (در حالت بستری) استفاده نمی شود.

فیبرین در دوران بارداری تشکیل شده و شکسته می شود، به طوری که ممکن است منجر به افزایش سطح D-dimmer شود. با این حال، اگر DIC در یک زن باردار یا بعد از زایمان مشکوک باشد، ممکن است از آزمون D-dimer همراه با PT، PTT، فیبرینوژن و تعداد پلاکتها برای تشخیص وضعیت او استفاده شود. اگر دارای DIC باشد سطح D-dimer آن بسیار بالا خواهد بود.

D-dimer به عنوان یک آزمون تکمیلی جهت تشخیص مورد استفاده قرار می گیرد. با وجود اینکه D-dimer یک آزمایش حساس است اما تست اختصاصی نیست. هر دو سطح افزایش یافته و طبیعی D-dimer ممکن است نیاز به پیگیری داشته باشد و جهت تشخیص نیاز به انجام آزمایشات تکمیلی وجود دارد. افراد D-dimer مثبت و کسانی که دارای ریسک متوسط یا شدید DVT هستند نیاز به بررسی بیشتر با تصویربرداری تشخیصی دارند و هنگامی که برای مونیتورینگ درمان DIC استفاده شود کاهش آن نشان دهده موثر بودن درمان است در حالی که افزایش سطوح ممکن است نشان دهد که نوع درمان به کار برده شده موثر واقع نشده است.